Nie miecz, nie tarcz bronią Języka,
Lecz – arcydzieła!
C. Norwid, Język-ojczysty

25 kwietnia 2018 roku uroczystą Mszą św. w Katedrze na Wawelu rozpoczęły się 24. Dni Norwidowskie. Młodzież XII Liceum Ogólnokształcącego uczciła pamięć Patrona Szkoły, składając kwiaty przy mosiężnej urnie z prochami ze zbiorowej mogiły, w której został pochowany poeta. Warto przypomnieć, że Cyprian Norwid zmarł 23 maja 1883 roku w przytułku św. Kazimierza na przedmieściu Ivry na peryferiach Paryża, pochowany został na cmentarzu Montmorency, a ziemia z jego grobu została w 2001 r. przewieziona do Polski i umieszczona w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu.

Norwid był poetą-myślicielem, intelektualistą, który krytykował nawyk Polaków do czytań łatwych i pisań lekkomyślnych. Marzył o tym, by przekształcić wyobraźnię czytelnika, uderzyć w jego sentymenty i uderzyć w antyintelektualizm literatury, w marazm umysłowy społeczeństwa polskiego (M. Jastrun). Bolały go słowa wygładzone, pozbawione głębi i znaczenia. Być może dlatego w oszczędności języka, w milczeniu i niedomówieniu widział właściwe środki poetyckiej ekspresji. Stworzył własną, oryginalną poetykę milczenia, którą wywiódł z koncepcji mowy ludzkiej, bo właśnie tam zarówno milczenie jak i słowo stanowią równorzędne elementy i mają swoje znaczenie.

W Katedrze na Wawelu, tam, gdzie w każdym kamieniu zapisana jest historia Polski, warto sobie zadać pytanie: czy potrafimy – jak chciał tego Norwid – odpowiednie dać rzeczy słowo? A jeśli słów zabraknie, czy potrafimy milczeć, wypełniając ciszę znaczeniem?